Η «πολυκατοικία» μας είναι ο χώρος που ζούμε. Ολόκληρος ο χώρος που ζούμε.
Διαφέρει από τις γνωστές συμβατικές κατοικίες που αναπτύσσονται κατακόρυφα, τοποθετώντας σπίτια το ένα πάνω στο άλλο. Δεν έχουν το ίδιο μέγεθος και δεν είναι προσπελάσιμες. Ο ανελκυστήρας που θα μας οδηγούσε από το ένα πάτωμα στο παραπάνω δεν έχει κατασκευαστεί ακόμα και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα αργήσει πάρα πολύ…
Στο Ισόγειο ζούμε όλοι εμείς! Είναι η Γη, το «σπίτι» μας. Είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι καθημερινές συνήθειές μας, τα νυχτολούλουδα, τα κοτσύφια, τα τετράποδα, τα λυθρίνια, οι βροχές, οι σοκολάτες, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες μας. Είναι τα βράδια σε ταβέρνες, είναι η απόλαυση μιας συναυλίας, είναι οι πολιτικές συζητήσεις, ένας καφές με φίλους στην πλατεία, είναι τα ταξίδια μας στο χωριό ή στο Παρίσι. Είναι όλα αυτά που γεμίζουν τα χρόνια που αντιλαμβανόμαστε τον Κόσμο, που μπορούμε να επέμβουμε σ’ αυτόν. Συμβατικά το σύνολο όλων αυτών των προσώπων – αισθημάτων – καταστάσεων ονομάζουμε Ζωή. Στο Ισόγειο, λοιπόν, εξελίσσεται η Ζωή μας.
Στο πρώτο πάτωμα έχουμε μεγαλύτερη παρέα. Εννέα πλανήτες, μερικοί με έναν ή περισσότερους δορυφόρους, σε αέναες κυκλικές (περίπου) τροχιές γύρω από τον Βασιλιά Ήλιο! Τον πατέρα μας. Όπως όλοι οι πατέρες, έτσι κι αυτός καίγεται για να ζήσουμε. Μετατρέποντας το υδρογόνο του σε ήλιο, μας τροφοδοτεί με την απαραίτητη εκείνη ενέργεια που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει. Μία πυρηνική διεργασία, που εμείς οι κάτοικοι του Ισογείου κατανοήσαμε μόλις το 1927 μ.Χ. και τη βαφτίσαμε «Πυρηνική σύντηξη». Ο Ήλιος εργάζεται μονότονα και ακούραστα εδώ και 4,6 δις χρόνια, και έχει σκοπό να συνεχίσει για άλλο τόσο! Είναι μεγάλος, πολύ μεγάλος. Αν όλοι οι πλανήτες και ο Ήλιος ήσαν 100 κιλά, τα 99,9 κιλά ανήκουν στον Ήλιο! Είναι το αστέρι της ημέρας. Δημιουργήθηκε από συμπύκνωση αερίου υδρογόνου, τα μόρια του οποίου συγκρούονταν με τεράστιες ταχύτητες, με αποτέλεσμα τη σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας. Όταν η θερμοκρασία έφτασε τα 10.000.000 βαθμούς, ο Ήλιος «άναψε» και παραμένει (ευτυχώς) ακόμα αναμμένος!
Ένα πάτωμα πιο πάνω, στο δεύτερο, είναι ο Γαλαξίας μας. Στην ανθρώπινη Ιστορία ο Γαλαξίας μας είχε πολλά ονόματα: Στα ινδικά ονομάζεται «Ακασάγκανγκα», που σημαίνει «ο Γάγγης του ουρανού», στη φινλανδική μυθολογία «Λινουνράτα» (μονοπάτι των πουλιών), στα σουηδικά είναι γνωστός ως «Βιντεργκάταν» (Οδός του χειμώνα) ενώ στην αρχαία αρμενική μυθολογία ο Γαλαξίας ονομαζόταν «η Οδός του Κλέφτη Αχύρων». Οι Ρωμαίοι τον αποκαλούσαν «η Οδός των Ψυχών», πιστεύοντας ότι εκεί κάνουν βόλτα όλοι οι νεκροί. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Γαλαξίας σχηματίστηκε από την Ήρα, η οποία έχυσε γάλα στον ουρανό, όταν ανακάλυψε πως ο Δίας την ξεγέλασε και τάιζε τον νεαρό Ηρακλή. Σε κάποια άλλη εκδοχή, ο Ερμής έβαλε στα κρυφά τον Ηρακλή στον Όλυμπο για να τραφεί από τα στήθη της Ήρας που κοιμόταν. Ο Ηρακλής δάγκωσε τη θηλή της Ήρας και το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς σχηματίζοντας τον Γαλαξία.Τα μεγέθη αρχίζουν και ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Περίπου 300 δις αστέρια όπως ο Ήλιος (μικρότερα ή μεγαλύτερα) συνθέτουν ένα σπειροειδές φωτεινό κατασκεύασμα Ύλης και Ενέργειας. Είναι τόσο μεγάλος ο Γαλαξίας μας που για να τον ταξιδέψουμε θα χρειαζόμασταν 100.000 χρόνια, αν διαθέταμε το διαστημόπλοιο που θα ταξίδευε τόσο γρήγορα όσο το φως: 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο! Αδύνατον, ε; Για να το αντιληφθούμε καλύτερα, αν ο Γαλαξίας μας είχε διάμετρο 130 χλμ, το πλανητικό μας Σύστημα θα είχε διάμετρο μόλις 2 χιλιοστά! Λέγεται ότι στο κέντρο του Γαλαξία υπάρχει μία μαύρη τρύπα, που σιγά – σιγά καταπίνει όλα τα γειτονικά της σώματα. Σε μερικά δις χρόνια πιθανόν να έλθει και η σειρά μας, αλλά ας μην ανησυχούμε από τώρα…
Στο τρίτο πάτωμα είναι η Τοπική Ομάδα τουλάχιστον 35 βαρυτικά συνδεδεμένων γαλαξιών, περίπου σαν το δικό «μας». Ο Γαλαξίας μας μαζί με τον Γαλαξία της Ανδρομέδας και τον Γαλαξία του Τριγώνου αποτελούν τα κύρια και τα τρία μεγαλύτερα σε μέγεθος μέλη της. Όλοι τους περιφέρονται γύρω από ένα βαρυτικό κέντρο που βρίσκεται ανάμεσα στον Γαλαξία μας και στον Γαλαξία της Ανδρομέδας. Η Τοπική Ομάδα αποτελεί μέρος του Υπερσμήνους της Παρθένου. Οι αποστάσεις; Πάλι με το ίδιο (φανταστικό και ανύπαρκτο διαστημόπλοιο) απαιτούνται 2 εκατομμύρια χρόνια να πάμε από το Γαλαξία μας στο Γαλαξία της Ανδρομέδας… Η Ανδρομέδα μας πλησιάζει, πλησιάζει τον Γαλαξία μας, με ταχύτητα 300 χλμ το δευτερόλεπτο! Με αυτή την ταχύτητα η σύγκρουση με τον Γαλαξία μας θα λάβει χώρα σε 3 με 4 δις χρόνια, οπότε και θα συνενωθούν σε έναν ενιαίο Γαλαξία… Η ηλικία αυτής της «γειτονιάς» υπολογίζεται στα 13,2 δις χρόνια, περίπου όσο και το Σύμπαν!
Το Σύμπαν είναι στο τέταρτο πάτωμα, στο ρετιρέ. Δικαιωματικά! «Γεννήθηκε» πριν από 13,7 δις χρόνια! Δεν γνωρίζουμε πώς γεννήθηκε όπως δεν γνωρίζουμε γιατί γεννήθηκε ή ποιος το δημιούργησε, αν το δημιούργησε κάποιος. Όμως σίγουρα Γεννήθηκε! Δεν γνωρίζουμε, επίσης, αν πρόκειται για ένα πείραμα που ακόμα εξελίσσεται… Όλα δείχνουν ότι κάποια «σκανδάλη» πατήθηκε. Συνέβη ένα τρομακτικό μπαμ – ή bang, όπως λένε οι Αμερικανοί (αν και ορθότερο θα ήταν το flash) – και η παράσταση άρχισε. Γεννήθηκε ένα βρέφος, ένα καινούργιο «είναι», που εμπεριέχει το συνολικό μέλλον*. «Τότε» ήμασταν όλοι εκεί! Με μια μορφή αλλόκοτη και ακατανόητη, ενοποιημένοι σε «κάτι», σε ένα «όλον», αλλά ήμασταν παρόντες! Εμείς, οι πρόγονοι και οι απόγονοί μας, ο Σωκράτης, ο Κομφούκιος, ο Χριστός, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Κολοκοτρώνης με τον Δράμαλη… Η επιστήμη προσπαθεί να προσεγγίσει αυτό το Απόλυτο Δημιούργημα και να το περιγράψει με φυσικούς νόμους. Έχει κάνει άλματα μέχρι τώρα, αλλά ακόμα έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Τα αναπάντητα ερωτήματα είναι, και θα είναι πάντοτε, περισσότερα από αυτά που ήδη έχουν απαντηθεί. Οι επιστήμονες, φυσικά, δεν πτοούνται ούτε απελπίζονται. Άλλωστε έχουν μάθει να ζουν με αβεβαιότητες, να λένε «αυτό δεν το ξέρω ακόμα», με πεποίθηση ότι το «ακόμα» προσδίδει σοβαρές ποσότητες γοητείας στην αναζήτηση. Ό,τι υπάρχει στην πολυκατοικία, από το Ισόγειο μέχρι το ρετιρέ, αποτελείται από ελάχιστους δομικούς λίθους ύλης και ενέργειας. Οι φυσικοί τους ονομάζουν «λεπτόνια», «quarks», «φορείς αλληλεπίδρασης» και φωτόνια. Δομικοί λίθοι λιγότεροι από 20, τη χρησιμότητα των οποίων ακόμα δεν έχουμε προσδιορίσει πλήρως. Τελευταία (πριν από 70-80 χρόνια) ανακαλύψαμε ότι εκτός από την Ύλη υπάρχει και κάτι άλλο, συμμετρικό της, που το ονομάσαμε «Αντιΰλη». Φαίνεται ότι ήταν ασθενική, συγκρινόμενη με την Ύλη, και ως εκ τούτου εξαφανίστηκε… Ακόμα πιο σύγχρονη είναι μία άλλη διαπίστωση των φυσικών: Ό,τι γνωρίζουμε, ό,τι έχουμε υπολογίσει για τη Συμπαντική Ύλη είναι μόνο το 4%! Το υπόλοιπο 96%, δηλαδή η μερίδα του λέοντος, είναι τόσο άγνωστο που το ονομάσαμε Σκοτεινή Ύλη και Σκοτεινή Ενέργεια!
Πολλά αφώτιστα σημεία, ε; Καθόλου άσχημο αυτό. Τυχερές οι επόμενες γενεές που θα ζήσουν τη χαρά της αναζήτησης και, πιθανόν, της ανακάλυψης χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί αυτοσκοπό. Άλλωστε σηµασία δεν έχουν οι απαντήσεις, αλλά οι ερωτήσεις!
…………………
*Φράση από κείμενο του αξέχαστου Δασκάλου Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα