ή Κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά!
Το σχολικό έτος 2016-2017 έκανα 4 επισκέψεις στην Πόλη προκειμένου να «διδάξω» θέματα εκλαϊκευμένης Φυσικής στα παιδιά της Ομογένειας. Ήταν στην κυριολεξία μία συγκλονιστική εμπειρία! Με αφορμή αυτές τις επισκέψεις μου είχα αναρτήσει το κείμενο που ακολουθεί…
…………
Δεν είναι η διάλεξη: «Η Ιστορία της Πυρηνικής Φυσικής 1895-1945, από τις ακτίνες Χ στη Χιροσίμα», δεν είναι η ανταπόκριση μικρών (μαθητριών – μαθητών) και μεγάλων (στελεχών της Εκπαίδευσης στην Πόλη, συναδέλφων καθηγητών, εκλεκτών συμπατριωτών της Ομογένειας)… Είναι τα «άλλα» που κρύβονται πίσω από αυτά καθαυτά τα γεγονότα που προανέφερα, που κάνουν κάθε φορά την επίσκεψη στην Πόλη – κοιτίδα της Ιστορίας, αναβάπτιση σε όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας σαν Έλληνες. Σαν Έλληνες «λίγοι και αμέτρητοι», όπως λέει ο φίλος μου Γιάννης Δεμιρτζόγλου, Διευθυντής του Ζωγράφειου Λυκείου.
Τα «άλλα» είναι η φιλία με δύο ξεχωριστούς ανθρώπους, τους οποίους δυστυχώς γνώρισα αργά αλλά είμαι ευτυχής που τους συνάντησα και που με τιμούν με τη φιλία τους. Το ζεύγος Άσπα Χασιώτη – Γιάννης Δεμιρτζόγλου, πέρα από το γεγονός ότι αποτελούν φωτεινό και ζωντανό παράδειγμα καλοσύνης, συνεχούς προσπάθειας, ζωτικότητας και δημιουργίας είναι δύο άνθρωποι που κοσμούν το λειτούργημα του Δασκάλου αλλά και τη ζωή μας. Είναι ακόμα αυτή η αίσθηση πως βρίσκεσαι στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα σε πικραμένους και «ξεχασμένους», από την επίσημη Πολιτεία, ανθρώπους, που όμως ΔΕΝ τους καταβάλλει! Είναι η αίσθηση του πώς αλλάζει η παρουσία μιας γαλανόλευκης σημαίας στο Προξενείο εκεί στη λεωφόρο του Πέραν, πώς γίνεται σύμβολο κάθε χριστιανικός ναός, ανεξάρτητα από την προσωπική πίστη καθενός αλλά και πώς κάθε πέτρα και κάθε σοκάκι στη Βυζαντινή Πόλη λες και θέλει να μιλήσει, να εξιστορήσει έναν πόνο, μία οργή και μία θλίψη. Είναι ακόμα η απόγνωση και ο θυμός μπροστά στα κλειστά Ελληνικά σχολεία, το Ιωακείμιο και το Μαράσλειο… Σχολεία που τα έκλεισε ΟΧΙ μόνο η Τουρκική κυβέρνηση αλλά και η εγκατάλειψη από εμάς τους ίδιους, τους Ελλαδίτες, τα «αδέλφια» της Ρωμιοσύνης της Πόλης.
Οι στιγμές στην Πόλη και στο Ζωγράφειο έγιναν αναμνήσεις. Με περισσή φροντίδα τις τοποθετώ σε ένα από τα καλά δωμάτια των καλύτερων στιγμών της ζωής μου και περιμένω με λαχτάρα την ώρα που θα μου δοθεί η ευκαιρία να τις «φρεσκάρω» από τα αρώματα αυτής της μαγικής Πόλης, από το αεράκι του Βοσπόρου και από την ορθάνοιχτη και γελαστή καρδιά του φίλου Γιάννη.
Εις το επανιδείν!
……………….
Τελικά κάτι με έχει μαγέψει μ’ αυτή την πόλη (ΤΗΝ Πόλη), αλλά μήπως είμαι και ο μόνος;
Ίσως είναι το ότι η ευρύτερη οικογένειά μου δεν έζησε κανένα από τους ατέλειωτους διωγμούς των εκεί Ελλήνων και αυτό με κάνει, κατά κάποιο τρόπο, να ντρέπομαι…
Ίσως να ζηλεύω επειδή δεν μεγάλωσα με το άρωμα του Βοσπόρου στις παιδικές μου αναμνήσεις…
Ίσως να λείπει ένα κομμάτι, το πιο ζηλευτό, από τα παραμύθια που άκουσα μικρός από τη γιαγιά μου…
Ίσως οι παιδικές εικόνες, που κατέγραψε η μνήμη μου να είναι λειψές, αφού απουσιάζουν τα ηλιοβασιλέματά της, η Αγιά Σοφιά και η περατζάδα του Πέραν…
Ίσως από όλα τα τραγούδια, που από μικρός έχω ακούσει, να απουσιάζουν οι νότες που κάνουν τον πόνο αμανέ και τον στίχο προσευχή…
Όμως, λέω πάλι, ίσως κάτι μέσα μου να κατάγεται από κει. Με βολεύει αυτή η εκδοχή! Την υιοθετώ!
Υπάρχουν πολλές ανθρώπινες πόλεις με αυτό το συνθετικό: Αλεξανδρούπολη, Ερμούπολη, Αδριανούπολη. Υπάρχει και η Κωνσταντινούπολη.
Όμως καμία μα καμία δεν είναι η Πόλη!
Την αγαπώ πολύ αυτή την Πόλη…